Rozdział 14- epilog

Hejka!
Niestety muszę was zasmucic. To jest ostatnia częśc tego opowiadania. Wybaczcie, ale to musiało się tak skończyc! Mam nadzieję, że nie będziecie na mnie źli haha. Ale spokojnie, mam wszystko pod kontrolą i niedlugo zaczynam nowe opowiadanie, które będzie całkiem inne, uwierzcie.
Zapraszam do czytania !
--------------------------------------------------

Szelest liści przez wiatr doprowadzał już go do szału. 
Dziwna pustka, która zaczęła pojawiac się w jego zranionej duszy urosła do ogromnych rozmiarów, po czym stale się powiększała. Pożerała jakiekolwiek uczucia które jeszcze w nim pozostały oraz każde dobre wspomnienie. Wszystko zmieniło się w samotnośc i przeszywający ból.
Nie potrafił nawet płakac. Słone łzy już dawno wyschły, osuszając jego zaczerwienione i podkrążone oczy.
Stał tam tylko w zimnie i deszczu, w ciemnym płaszczu i kapeluszu na głowie, przesuwajac wzrokiem wokół siebie. Jego ciało było jak sparaliżowane, bez żadnych emocji. 
Janet co chwile szeptała do niego czułym głosem, że wszystko będzie dobrze. Nie będzie. Każdy pocieszał, nie wiedząc jak tak naprawdę się czuje. Miał ochotę udusic ich gołymi rękami.
Głos pastora, stojącego u stóp grobu, wdarł się gwałtownie do jego uszu.
Jego usta wykrzywiły się w cynicznym uśmiechu, przepełnionym cierpieniem. 
Wiedział, że ma wokół siebie przyjaciół i osoby które go wspierają. Ale miał dośc tych współczujących spojrzeń czy chociażby udawania, że jest normalnie. Wszystko to go irytowało. 
Czuł, że jeśli jeszcze chwile tu zostanie to zaraz wybuchnie. 
Długie godziny spędził nad grobem. Włożył dłonie do kieszeni płaszcza i odwrócił się na pięcie. 
Dopiero, kiedy wyszedł na pustą przestrzeń, oddzielającą grono zebranych od bramy cmentarza, odetchnął głębiej.
Odszedł bez słowa w ciemną uliczkę, zawiedziony, przerażony samotnością i przeszywającym bólem.